Begin oktober stond de ‘The Reverend Peyton’s Big Damn Band’ in het Gemeenschapscentrum Nekkersdal op het podium op uitnodiging van de vzw. ‘Brussels Blues Society’. In feite bestaat die ‘Big Damn’ band gewoon uit een trio: de Reverend zelf, zijn vrouw Breeze met wasbord en neef Aaron Persinger op drumkit. Peyton komt uit Brown County, Indiana, een land veroverd op de Indianen, waar pioniers destijds een strijd tegen wildgroei, beren, wolven en panters hebben geleverd. De strijdlustige Peyton, singer-songwriter, met een eigen visie en fascinerende gitaartechniek, is ook in zijn rauw opzwepende wijze van zingen en soort rebel. Hij bracht inmiddels zes albums uit met als laatste  ‘Between The Ditches’. Na afloop van het concert was Reverend Peyton bereid om nog op enkele vragen te antwoorden.

Wanneer je de song ‘Brown County Bound’ beluistert kan je daarin ook een nostalgische ondertoon waarnemen. Wat betekent Indiana en het land voor jou met zijn avontuurlijke voorgeschiedenis van pioniers. Had dit een invloed op jou als persoon of op jouw songschrijven ?

Indiana en het land waar ik opgroeide beïnvloedde elk aspect van mijn leven en zeker ook mijn songs. Desondanks door de wijze waarop wij toeren zou ik om het even waar kunnen wonen. Maar het zuidelijke Indiana is mijn thuis en juist daarom en omdat het de mooiste plek is op de aarde blijf ik er wonen.

Jouw versie van ‘Some Of These Days I’ll Be Gone’ van Charley Patton is sterk emotioneel geladen. Wat is de band tussen jou en deze Delta bluespionier?

Om te beginnen nam Charley Patton zijn eerste songs in Indiana op. Dat werkte inspirerend voor mij, maar daarnaast: ik houd gewoon van zijn muziek, zo ritmisch, intens, zo vol leven en ook wat branieachtig. Juist die song is gewoon een prachtige tijdloze en ook melodische song.

Jij bent geboren in 1981, in een periode dat punk, bluesrock en hiphop de trends waren. Waarom verkoos je niettegenstaande de tijdsgeest toch voor hillbilly en wat ik zou willen omschrijven als jouw ‘unieke old time’ en authentieke bluesstijl. Wie of wat inspireerde jou?

Ik ben opgegroeid in een landelijke omgeving en werd altijd geboeid door dit genre muziek. Het sprak me gewoon aan en ik identificeerde me met zowel de stijl als de songs. Vooreerst luisterde ik gewoon naar allerlei muziek rondom mij: blues, rock, bluesrock, old hillbilly stuff. En wanneer je verder in het verleden duikt kom je gewoon uit bij de countryblues dat de bron is van alle populaire ‘pop’ en Amerikaanse muziek.

Waardeerde het publiek jouw muziek reeds van bij de aanvang toen je nog in de kleinere clubs of landelijke locaties speelde?

Jawel, het publiek was al vanaf het begin mee. Ik kon het niet voorspellen of het iemand wat kon schelen maar al vanaf de start hadden wij aanhangers. Vooral muzikanten respecteerden wat wij deden en wilden bereiken.  

Dit is wellicht een overbodige vraag. Maar is er tussen al jouw albums eentje dat speciaal is voor jou? Misschien een favoriete song?

Ik hou vooral van de laatste. Ergens heb ik het gevoel dat deze meer beantwoordt aan wie ik ben. Maar meestal hou ik van het meest recente. Ik tracht nog steeds te groeien en het elke keer weer beter te doen.

Ik ontwaarde een zekere rebellie in songs als ‘Something for Nothing’ en ‘Don’t Grind It Down’. Denk je dat muziek kan helpen om een betere wereld te creëren ?

Daar ben ik zeker van. Muziek hielp de Vietnam oorlog stoppen. Muziek inspireert eveneens. Soms is muziek de enige manier om mensen te bereiken.

Je bent nu al tien jaar lang aan het toeren samen met jouw vrouw, en jullie werken zo ongeveer 250 concerten per jaar af. Is er nooit een moment van pauzeren, bezinning of zelfs spijt dat jullie niet voor een gemakkelijker commerciële weg hebben gekozen ?

Ik ben gelukkig met wat wij nu doen en wanneer ik op het einde van de dag in de spiegel kijk dan ben ik trots op de muziek die wij gemaakt en gebracht hebben. Indien alles morgen zou stoppen zou ik voor altijd dankbaar zijn. Ik heb meer gezien van de wereld, heb meer mensen ontmoet en heb meer songs gezongen dan de meeste mensen. Ik voel mij hierdoor begenadigd.

Wanneer vervoegde drummer Aaron ‘Cuz’ Persinger zich bij jullie?  

Toen mijn broer de band verliet kwam ‘Cuz’ erbij, een verre neef die we eigenlijk niet kenden tot wij hem tijdens ons toeren tegen het lijf liepen. In het leven kan het soms gek lopen. 

Ik bewonder ten zeerste uw wijze van gitaar spelen, fingerstyle en slide. Was het moeilijk om te leren? Had je een leraar of coach om je wegwijs te maken?

Het is de moeilijkste kunst van allemaal. Je speelt twee dingen tegelijk. Ik heb er mijn ganse leven aan besteed. Mijn vader hielp me op weg met de gitaar. Maar het aanleren van de fingerstyle techniek was een zoektocht die ik op mijn eentje ondernam. Gaandeweg lukte het mij door veel naar Charley Patton, Furry Lewis, John Hurt en Bukka White te luisteren.

Enkele van uw songs zijn erg pakkend met zelfs een tragische ondertoon zoals o.m. ‘Can’t Pay The Bill’. Hoe groeit dergelijke song! Observaties of empathie?

Ik schrijf songs over alles en nog wat.  Zowat alles kan me inspireren. Ik wil me ook niet beperken tot slechts enkele dingen. Het leven is soms grappig, dan weer triestig en soms verwarrend. Songs moeten al die gemoedstemmingen reflecteren.

In ‘Them Old Days Are Gone’ hoor ik ook wat spijt om wat verloren ging. Denk je dat er ooit een terugkeer mogelijk is naar de oude waarden zoals solidaire verbondenheid en respect voor natuur en land ?

Ik hoop van wel. Nu lijkt het alsof de halve wereld op zichzelf betrokken is zonder zich om de andere helft te bekommeren. En de andere meningloze helft laat zich als volgzame puppy’s meeslepen door elke trendy wind. Ik hoop dat we elkaar ergens in het midden kunnen ontmoeten. Ik denk dat dit de enige weg is om onze beschaving te redden.

Een laatste vraagje om af te sluiten. Heb je voor het ogenblik nog andere plannen, behalve songs schrijven en toeren?

Oh man, wat anders is er in het leven behalve rondreizen en songs schrijven. Ik wil er gewoon aan werken om beter te worden. .. in alles..!

Marcie